Dit boek heb ik echt gekozen om te lezen vanwege de cover. Ik vind de cover van Undercover zo snoezig! Het grote hart in het midden, dat moest een heerlijk luchtig jeugdboek zijn vol met liefde. Daar had ik mij best in vergist.
Undercover: wat als jouw liefde je vraagt een liefdesbrief te schrijven voor een ander?
Elisa is het liefst alleen met haar gedachten. Van haar roddelende klasgenootjes en haar betweterige zus moet ze niks hebben. Maar haar klasgenootjes weten haar wel te vinden, want Elisa kan heel goed liefdesbrieven en gedichten schrijven. Elisa doet het graag, totdat Theo – op wie zij verliefd is – haar vraagt een liefdesbrief te maken voor Lila. Is het dan toch eindelijk tijd om uit de schaduw te stappen?
Vol goede moed begon ik in Undercover. Meteen vielen mij de prachtige zinnen op. Alsof schrijfster Beth Kephart de woorden kon proeven. Ik leerde Elisa kennen en bleef doorlezen. Tot ik bij het derde hoofdstuk aankwam en iets aan het boek trok mij niet meer. Ik begreep niet waar het naar toe ging. Het idee dat ik kreeg bij het lezen van de flaptekst, paste totaal niet bij het beeld dat ik kreeg van de inhoud van het boek. Het boek legde ik vervolgens weg en het duurde erg lang voordat ik het weer wilde oppakken.
Ik was gemotiveerd om dit boek uit te lezen, omdat ik het gevoel had dat dit boek mij nog kon verrassen. Ik bleef doorlezen en steeds kreeg ik minder zin om verder te lezen. Ik vond het boek niet slecht, aangezien ik wel wilde weten wat er met Elisa en haar gezin zou gebeuren. Het verhaal kwam wat random over en ik kon niet goed de rode draad vinden. Gaat het over Elisa en haar liefde voor woorden? Of gaat het over Elisa en schaatsen? Dat was eigenlijk de grootste reden dat ik met moeite door het boek heen kwam. Ook de vele gedichten die geschreven werden in het boek, vond ik niet zo heel interessant om te lezen.
Aan het einde van het boek kwam ik erachter dat het een combinatie van beide was, maar ik legde het boek niet met een goed gevoel neer. Eerder met een opluchting dat ik er eindelijk doorheen kwam.
Van te vorigen dacht ik dat het hele boekje zou gaan over Elisa die gedichten voor andere schreef en stiekem verliefd was op Theo. Dat was ook zo, maar dat was niet het belangrijkste van dit boek. Ook het schaatsen, wat Elisa op een vijver doet, lijkt niet belangrijk maar is het eindelijk wel.
Het was jammer dat er niet veel werd gedaan met Elisa’s liefde voor schaatsen. Het werd terloops genoemd en ik had niet echt het idee dat het belangrijk was. Nu achteraf snap ik de quote op de foto hierboven wel, omdat het eindigt met Elisa die haar hart volgt.
Ik denk echt dat liefhebbers van proza van dit boekje kunnen genieten, maar helaas ben ik daar niet één van.
joanydvv zegt
Ik heb vorig jaar ook en boek gelezen van deze auteur waarmee ik eigenlijk hetzelfde probleem had. Ik denk dan ook niet dat ik dit boek nog ga lezen. Jammer, want het concept van het boek klinkt wel erg bijzonder.
Marcia zegt
Ik heb toevallig ook deze week het boek Undercover gelezen en ik begrijp precies wat je bedoelt! Het boek viel me ontzettend tegen en ik had ook geen idee waar het uiteindelijk nou over ging.. vond jij het einde trouwens ook zo uit het niets vallen? Alsof er niet echt een conclusie kwam?
Esmee zegt
Ja dat vond ik ook! Het einde vond ik wat verwarrend, paste niet echt bij de rest van het verhaal.