Tijdens de Winter Books Blogs Borrel van uitgeverij VBK werd het boek Mea culpa besproken. Ik had de titel en het boek al een aantal keer langs zien komen, maar tijdens deze presentatie van uitgeverij De Fontein, werd mijn aandacht pas echt getrokken. Wat een geluk dat ik dit boek met de Hebban leesclub mocht lezen!
Wanneer een alleenstaande moeder de hand van haar zoontje even loslaat, gebeurt het ondenkbare: hij rent de straat over en wordt aangereden door een auto. De bestuurder rijdt door. In een fractie van een seconde verandert Jenna’s wereld in een nachtmerrie. Om de vreselijke waarheid te ontlopen verhuist ze naar een afgelegen plek aan de kust in Wales, maar de herinneringen, angsten en rouw zijn allesoverheersend. Inspecteur Ray Stevens leidt het onderzoek naar de dader. Vastbesloten om tot de bodem van de zaak te komen, zet hij zowel zijn professionele als zijn persoonlijke leven op het spel. Intussen wordt Jenna ingehaald door haar verleden, met alle verwoestende consequenties van dien…
Van te voren wist ik al dat dit boek meerdere plottwist zou hebben en hoewel ik nogal sceptisch of het verhaal mij ook zou verbazen, begon ik zonder al te veel gedachten in dit boek. Ik merkte dat ik tijdens het lezen een soort Sherlock Holmes werd. Alle gedachten van hoofdpersoon Jenna (sommige hoofdstukken waren vanuit geschreven in de ik-vorm) en de manier waarop Ray (schrijfvorm van deze hoofdstukken is derde persoon) de zaak onderzocht analyseerde ik. Ik probeerde alle ‘hints’ te begrijpen en hierdoor mijn mening te vormen en om er eerder achter te komen wie de klein jongen aanreed. Ik leerde Jenna kennen en had ontzettend veel medelijden met haar verdriet. Ik wilde haar helpen om beter te worden en juichte voor haar als zij een stap in die richting zette.
Daarnaast wilde ik Ray helpen om de dader te vinden. (Ik heb immers genoeg Baantjes en CSI gekeken om mijzelf prof te noemen.)
Het einde van het eerste deel voelde als een klap in mij gezicht, terwijl ik aan het bijkomen was van de stom in mijn maag. De plottwist zag ik echt niet aankomen. Sterker nog, in eerste instantie geloofde ik het niet. Ik bladerde snel terug, in de hoop dat ik over iets heen had gelezen en een hint hierdoor had gemist. Niets. Maar wat ontzettend knap van Clare Mackintosh dat zij met haar zinnen de lezer weet te betoveren en je zo op het verkeerde spoor zet. Toegegeven, ik heb het boek op dat moment even dicht geslagen, voor ik verder kon met het tweede deel. Ik vond het te intens, te bizar om meteen verder te lezen. Ik hield het boek voor ongeveer twee of drie dagen dicht en daarna kon ik mijn nieuwsgierigheid niet langer weerstaan. Ik moest en zou het boek uitlezen.
In het tweede deel kwam er een derde verhaallijn bij, de schrijfvorm van deze hoofdstukken was in ’tweede persoon’ en vond ik even wennen. Het lukte mij om een aantal eindjes aan elkaar te knopen, waardoor het volgende plottwist minder hard aankwam. Niet minder heftig, want heftig was een woord dat zeker paste bij mijn gevoel op dat moment. Ik voelde mij heel erg naar en dat had alles te maken met waar het verhaal heen ging en later zelfs ook eindigde.
Ik had al snel besloten dat ik dit boek vijf sterren zou gegaan, alleen al gebaseerd op het gevoel dat ik kreeg tijdens het lezen. Ik had mij nog nooit zo gevoelt tijdens het lezen van een boek en dat is zeker iets wat mij nog lang zal bij blijven. Of ik tevreden ben met het einde van het boek, durf ik niet te zeggen, aangezien de laatste bladzijdes op verschillende manieren geïnterpreteerd kan worden. Dat het bij Mea culpa pas, is een ding dat zeker is.
(Bedankt voor de foto, Emmy <3)
Ik vond dit boek ook zo sterk <3