54 minuten had mijn aandacht, omdat ik het zo bijzonder vind dat een Nederlandse vrouw met haar Engelse boek, in de New York bestseller lijst stond, hoe gaaf is dat?!
10 :00 De directeur van Opportunity High School beëindigt haar toespraak en verwelkomt alle leerlingen voor het nieuwe semester. 10 :02 De leerlingen staan op om naar hun klassen te gaan. 10 :03 De auladeuren gaan niet open. 10 :05 Iemand begint te schieten. Uiterst minutieus volgt 54 Minuten vier jongeren tijdens een schietpartij op een middelbare school. Verteld vanuit verschillende perspectieven kom je achter de motieven van de schutter en word je als het ware de terreurdaad ingezogen.
Halverwege het verhaal moest ik het boek wegleggen, omdat het verhaal te heftig werd. Ik begon te houden van de personages die wij tijdens dit verschrikkelijke gebeuren volgen. Niet alleen zien ze mensen voor hun ogen doodgaan, maar ze zitten ook in spanning voor hun geliefden. Ik voelde met hun mee en wilde ze ook beschermen voor de dader. Ik kon mij voorstellen hoe ik daar zelf in de gymzaal zat of juist daarbuiten en mij zorgen maakte om vrienden en familieleden, verschrikkelijk. Juist die spanning zorgde ervoor dat ik ’54 minuten’ niet in één ruk kon uitlezen. Ik moest het verhaal even laten bezinken. Ik vond het verhaal te heftig, omdat ik weet dat er in Amerika regelmatig zulke schietpartijen op scholen zijn.
In het begin was ik onder de indruk van de personages, omdat ik met ze meeleefde. Gedurende het verhaal vond ik dat de personages die wij in ’54 minuten’ volgen, veel op elkaar lijken. Zij hadden allemaal iets en/of iemand om voor te vechten en hadden geheimen die wij tijdens het lezen ontdekken. Natuurlijk zijn er veel tieners met geheimen, maar aangezien mijn tienerjaren zonder al te veel problemen voorbij gingen, kon ik mij niet herkennen in de personages. Vooral had ik dat met de schutter. Het werd duidelijk waarom de schutter heeft gekozen voor deze gruwelijke daad, maar ik begreep het niet goed. Ik vond het nogal zwart/wit. Alle personages hadden problemen, maar maakten daar het beste van en gingen door. Het was misschien meer te begrijpen als er een kijkje was in het hoofd van de schutter.
Het concept van ’54 minuten’ is gruwelijk bizar, vanwege het realistische tintje wat wij vaak in het nieuws zien. Meer inzicht in het leven van de schutter, had mij het verhaal misschien wat beter doen begrijpen.
Ik twijfel nog steeds of ik dit boek wil lezen. Van de ene kant vind ik het ontzettend indrukwekkend dat Marieke Nijkamp international wist te debuteren met haar boek, maar van de andere kant maakt de samenvatting me een beetje nerveus. Het klinkt als zo’n heftig boek dat ik niet goed durf. Ik weet nog dat Hate List van Jennifer Brown me ook enorm raakte, ik kreeg gewoon nachtmerries daarvan, en dat gaat ook over een schietpartij op een school.
Het engste aan een boek zoals dit vind ik nog wel dat het échte horror is. Ik bedoel, het is in het echt gebeurd en zou (please no) nogmaals kunnen gebeuren.
Ik las ooit Doorgeschoten van Mirjam Mous, dat heeft hetzelfde thema als dit boek, ik had het in een keer uitgelezen en het heeft een erg diepe indruk bij mij achtergelaten tot de dag van vandaag. Ik was een stuk jongeren en ik had een paar dagen nodig om te bekomen van het boek maar aan de andere kant vind ik zo’n (gruwelijke) waargebeurde verhalen geweldig dus kan ik echt biet wachteb om 54 minuten te kunnen lezen !