Het spook van de opera is één van mijn favoriete verhalen, waar ik alle hertellingen van wil lezen, zelfs die over muizen!
Het weesknagerinnetje Christine Daaé zingt in het koor van de beroemde Opéra Garnier in Parijs. Daar doen de vreemdste geruchten de ronde over een spook dat er door de gangen zou dwalen en allerlei ongelukken zou veroorzaken.
Hertellingen zijn mijn nieuwe favoriete boeken denk ik. Ik vind de klassieke verhalen heel erg mooi, maar heb zelf weinig boeken gelezen. Lezen doe ik echt voor mijn ontspanning na een drukke werkdag, dus ik kom dan heel slecht in verhalen met oude (en niet altijd te begrijpen), Nederlandse woorden.
Er worden steeds meer klassieke verhalen herteld, zoals Romeo & Julia van Blossom Books en veel meer klassieke verhalen door ‘Geronimo en Thea Stilton’.
Jaren geleden ben ik begonnen aan Het spook van de opera, door de originele auteur, Gaston Leroux. Ik ben halverwege gekomen, omdat het mij niet echt trok. Ik vond het heel chaotisch en voor mijn gevoel ging het verhaal van de hak op de tak. Dat was ook met de Thea Stilton versie zo, maar veel beter te lezen door de vele illustraties. Het chaotische paste gewoon heel goed bij de manier waarop sommige woorden benadrukt werden door gekke fonts.
Verder is het verhaal, zoals ik mij herinner, precies hetzelfde als die van Gasteb Leroux. Het spook wordt niet alleen maar negatief afgeschilderd (wat ik altijd erg mooi vind) en de grote verhaallijnen zijn hetzelfde.
Een verschil wat ik opvallend en logisch vond, was dat de Thea Stilton versie van Het spook van de opera minder gruwelijk is. De nadruk lag niet op de terror acties van het spook, maar echt het verhaal. Daardoor is dit boek ook heel geschikt voor kinderen als zij kennis willen maken van klassieke, hertellingen.
Ik wil nu eigenlijk alle Stilton klassiekers lezen, want het concept klassiekers leesbaar maken voor kinderen (en Esmee’s) vind ik gewoon heel tof! ★★★★★
Geef een reactie