Het Geheugenboek – Lara Avery

In eerste instantie niet mijn type boek, maar ik ben blij dat ik het toch gelezen heb! Het Geheugenboek is een ontzettend bijzonder verhaal over een zieke tiener met grote dromen.

De 17-jarige Sammie weet precies wat ze wil: met de hoogste cijfers haar eindexamen halen en het kleine plaatsje waar ze woont voorgoed de rug toekeren. Dan hoort ze dat ze een zeldzame ziekte heeft die haar herinneringen van haar zal stelen. En zo wordt het geheugenboek geboren. Sammie schrijft aan haar toekomstige zelf: over waar ze haar studieboeken opbergt, op wie ze verliefd is en wie haar hart heeft gebroken, en over haar oude jeugdvriend die er alles aan doet haar aan het lachen te maken, en haar tot het einde toe te steunen…

Normaal gesproken ben ik niet fan van boeken waarin een ongeneeslijke ziekte een grote rol speelt. Van te voren weet je eigenlijk al dat de persoon met deze ziekte het waarschijnlijk niet zal overleven en daar heb ik moeite mee. Hechten aan een personage terwijl je eigenlijk al weet dat hij of zij dood zal gaan. Toch gaf ik Het Geheugenboek een kans omdat dit boek is uitgekozen voor de Silvester leesclub in Zoetermeer.

Het fijne aan Het Geheugenboek vond ik dat het eigenlijk helemaal niet zwaar voelde. Humor was zeker sterk aanwezig, maar ook Sammie ging best luchtig met dit slechte nieuws om. Ze heeft zoveel wensen voor haar toekomst dat zij het niet kan veroorloven om zich ziek te voelen. Het Geheugenboek schrijft zij om dingen te onthouden en dit voelt aan als een dagboek. Soms schrijft iemand anders er in, waardoor je de andere kan van Sammie’s ziekte ontdekt. Ik bewonderde haar kracht en de manier waarop zij met NPC (Niemann Pick typte C) omging. Soms was het zo luchtig dat ik vergat dat zij NPC had en als deze afkorting werd gebruikt vroeg ik mij af waarom zij ‘Non-playable character’ in haar verhaal noemde.

Maar het bijzonderste van Het Geheugenboek vind ik de schrijfstijl van Lara Avery. Wanneer je als lezer Sammie leert kennen, krijg je meteen een beeld van haar. Het beeld dat ik had was van een jong meisje dat ontzettend slim is en grote plannen heeft voor haar toekomst. Gedurende het verhaal wordt Sammie steeds zwakker en merk je verandering in de schrijfstijl. Er worden geen hoofdletters of punten gebruikt en het komt soms heel warrig over. Later lees je dan dat Sammie een ‘aanval’ heeft gehad en dat het haar schrijfstijl beïnvloedde.

De laatste 100 bladzijdes vlogen voorbij en hebben mijn hart gebroken. Heel veel respect hoe Lara Avery Sammie’s verhaal op een geloofwaardige manier op papier heeft gekregen. ★★★★