Deep Blue – Jennifer Donnelly

Tijdens het kiezen van een nieuw boek voor de Leesbeesten leesclub, is er unaniem voor gekozen om Deep Blue te lezen. Ik zelf ben sinds kleins af aan zeemeermin fan, vooral door De Kleine zeemeermin, maar ik had nog nooit een zeemeermin boek gelezen. Met veel enthousiasme ben ik in dit boek begonnen.

Diep in de oceaan leven de zeemeerminnen. Op de ochtend van haar verloving ontwaakt Serafina, een zeemeermin van de Middellandse Zee, met vreemde dromen in haar hoofd. Die voorspellen de terugkeer van een eeuwenoud kwaad.
Wanneer de pijl van een moordenaar Sera”s moeder vergiftigt, moet Sera op zoek naar het brein achter de moord om een oorlog te voorkomen. Geleid door haar schimmige dromen, zoekt Sera vijf andere zeemeerminheldinnen van de zes zeeën. Samen vormen zij een onverbrekelijke zusterband en ontdekken ze een samenzwering die het bestaan van hun wereld bedreigt.

In de eerste paar hoofdstukken legt de moeder van Serafina ontzettend veel uit over de zeewereld en hun politiek. Meestal is dit wel oké, omdat je als lezer toch graag meer wil weten over de nieuwe wereld. Toch kwam dit in Deep Blue erg gemaakt over. Alsof de schrijfstijl mij wilde vertellen dat de zeewereld niet zoals in De Kleine zeemeermin was, maar dat ze alles zelf verzonnen heeft inclusief de onderwater politiek. Ik las mij hier met moeite door heen, omdat het gewoon echt te veel informatie was voor het begin van een verhaal. Gedurende het verhaal kreeg je nóg meer informatie, wat aansluit op het eerste hoofdstuk. Voor mij mocht het echter wel meer verspreid worden, omdat ik vaak mijn aandacht hierdoor kwijt raakte. Ik had zelf niet veel moeite met de vreemde namen, omdat deze vaak later op de bladzijde of in een ander hoofdstuk uitgelegd waren.

Tijdens het lezen vergat ik soms dat het verhaal zich onder water afspeelde. Zo dronk er een meermin thee en waren er bloeddruppels te zien. Hoe dan, vraag ik mij af. Ik irriteerde mij hieraan. De wereld kwam erg over als de Spongebob wereld, waar een eekhoorn in de zee leeft en al deze wezens water ín het water drinken.

Sommige stukken zijn ontzettend gedetailleerd en uitgebreid beschrijven, zodat je letterlijk iedere seconde weet wat er gebeurd. Bij andere hoofdstukken, moest ik enkele zinnen of zelfs hele bladzijdes opnieuw lezen, omdat ik geen idee had wat er nou precies was gebeurd. Het contrast tussen uitgebreid en warrig vond ik erg groot, waardoor ik vaak het boek weglegde.

Ondanks dat ik vaak vreemde stukken die ik niet begreep opnieuw moest lezen, vond ik het toch wel een leuk boek. Ik denk alleen niet dat ik Deep Blue ga herlezen, omdat het verhaal zelf tegenviel. Toch ben ik wel een beetje nieuwsgierig naar deel twee, maar ik zal er achter niet op wachten.