De Labyrintrenner – James Dashner

Soms heb ik bij boeken een goed gevoel. Een gevoel dat je weet van te voren dat je het geweldig gaat vinden, zonder dat je nog maar ook één letter hebt gelezen. De Labyrintrenner is zo’n boek. 

Nadat zijn geheugen is gewist, wordt Thomas wakker in een grote open ruimte met gigantische muren eromheen. De jongens die er al wonen hebben geen idee wat ze er doen of waar ze vandaan komen. Als Thomas beseft dat ze gevangen zitten in een labyrint, sluit hij zich aan bij de Renners. Overdag proberen de Renners een uitgang te vinden, maar â s nachts is het levensgevaarlijk buiten de muren en wacht onherroepelijk de dood. Thomas zet alles op het spel om uit het labyrint te ontsnappen, en om het ijzingwekkende geheim dat schuil gaat achter hun lot te ontrafelen.

Dit boek… Het is vreselijk, het is gemeen en het is geweldig. Ik kon moeilijk stoppen met lezen, want ik de laatste tijd niet vaak heb. Af en toe sloot ik het boek, omdat ik even moest bijkomen. Het verhaal begin niet erg best, maar hoe meer je leest, hoe meer je verlangt naar het begin. Wanneer je denkt dat het niet erger kan, wordt het erger. Deze gebeurtenissen kwamen ook best onverwachts. Ik was nog zo bezig met de ene slechte gebeurtenis en toen kwam er meer. Het was alsof ik in het boek werd gezogen, zo erg leefde ik mee met de personages. Daarbij vond ik het heerlijk om alles te ontdekken en na te gaan wat er gebeurd zou kunnen zijn. Tenslotte kan (bijna) niemand zich meer iets herinneren wat er afspeelde voor het labyrint.
Ik moest in het begin wel erg wennen aan de taal die de personages uitspraken. Was het een typefout of een slechte vertaling? Later kwam ik er achter dat dit geen van beide was, maar dat het een manier was waarop de jongeren tegen elkaar spraken. De manier waarop James Dashner heet verhaal heeft verzonnen en opgeschreven vind ik geniaal. Van te voren had ik niet gedacht wat er tegen het einde voor plottwisten langs zouden komen.

Na het lezen van dit boek kon ik niet stoppen met denken erover. Ik ben naar mijn vader gelopen (die ook graag leest) en ik kon niets anders dan lyrisch over het boek zijn. Tot mijn grote vreugde zei mijn vader dat hij het ook wilde lezen. Heerlijk om een maatje te hebben waarmee ik over geweldige boeken kan praten.
Ik vind ook echt wel iets van het boek een minpunt, namelijk dat het boek ten einde kwam. Het feit dat ik nu tot november moet wachten om er achter te komen hoe het verder gaat, vind ik ook niet zo best. Gelukkig was eerst de datum van het tweede deel 2015, dus die twee maandjes kom ik ook wel door. En daarbij draait de film nu ook in de bioscoop, dus dat wordt nog meer genieten van het verhaal.