Wat ik nooit eerder heb gezegd – Celeste Ng

Ik zag dit boek langs komen bij PeruseProject en het trok meteen mijn aandacht. Wat een geluk had ik toen ik een leesexemplaar van dit ‘Wat ik nooit eerder heb gezegd’ van Celeste Ng kreeg! Ik hoopte dat het aan al mijn verwachtingen zou voldoen. 

Juni, 1977. In het universiteitsstadje Middlewood ontdekt de familie Lee dat hun dochter verdwenen is. Een paar dagen later wordt het lichaam van de zestienjarige Lydia uit het meer gevist. Verteerd door schuldgevoelens slaat haar vader een roekeloze weg in die hem zijn huwelijk kan kosten. Haar moeder Marilyn is gebroken, maar vastbesloten om een dader te vinden – tegen elke prijs. Lydia’s broer is er zeker van dat hun getroebleerde buurjongen Jack iets te maken heeft met het drama. Maar het is de jongste in de familie, Hannah, die meer ziet dan iemand zich realiseert en die wel eens de enige zou kunnen zijn die weet wat er echt gebeurd is.

Wat ik nooit eerder heb gezegd’ voelde aan als een enorme puzzel met hints die de puzzels steeds meer compleet maken. Vanwege de uitgebreide beschrijving van gebeurtenissen en personages, kon ik met iedereen meeleven, ook al zagen andere personages die persoon anders. Dit speelde een grote rol bij de dood van Lydia, maar in de realiteit was het ontzettend anders dan ik verwacht had.
Het verhaal begint als Lydia vermist is en aangezien het in de samenvatting op de achterkant van het boek helaas erg duidelijk is wat er met Lydia gebeurt, hoopte ik stiekem dat het toch niet zou zijn. Al snel werd Lydia gevonden en dan begint de grote ontdekkingsreis met de vraag waarom Lydia dood is.

Na het lezen voelde ik een steek in mijn borst. Het verhaal kwam heftiger over dan ik had gedacht. Vanaf het begin werden de personages en hun verleden duidelijk en gedetailleerd beschreven worden, wat ik in eerste instantie niets vond toevoegen. In het begin begreep ik daarom niet goed waarom ik per se over de jeugd van moeder Marilyn en vader James moest weten en waarom zij op een deze manier geworden zijn. Nu begrijp ik waarom dat zo is. Gedurende het boek leer je steeds met over de familie en worden hun negatieve en positieve karaktertrekken duidelijk. Celeste Ng heeft dit op zo’n manier beschreven dat het voelde alsof het boek tot leven kwam en de personages begonnen te ademen.

Ik heb het boek vier sterren gegeven, omdat ik het einde niet goed snapte. Wat er gebeurt was met Lydia kon letterlijk of figuurlijk genomen worden en dat gaf mij vraagtekens. Heb ik het verhaal wel goed begrepen? Heb ik misschien iets van de tekst over geslagen en daardoor een cruciale hint gemist? Ik heb hierna onderzoek gedaan op het internet (Google is your friend)  en er waren meer mensen die door het einde in de war waren. Veel mede liefhebbers van dit boek gaven het zelfde antwoord als ik van te voren had bedacht… Terwijl er ook andere mensen zijn die er anders over denken. Maar als ik één ding heb geleerd van dit boek, is dat het allemaal niet zo simpel is als het overkomt.