De vier stadia van verval – Lisette Jonkman

Ik was best verrast toen ik hoorde dat Lisette Jonkman de eerste prijs van bij de Harland Awards verhalenwedstrijd heeft gehad met ‘De vier stadia van verval’. Niet omdat ze won, want dat had ik echt verwacht, maar dat zij een verhaal had geschreven wat heel anders is dan haar chicklit verhalen. 

Wanneer hij na een sabbatical terugkeert naar Nederland, ontdekt Mark Bouwer dat zijn huurder al drie maanden lang geen cent betaald heeft. Hij zet koers naar zijn woonboerderij in the middle of nowhere om uit te zoeken wat er mis is. Daar stuit hij echter alleen op een noodkreet van de huurder. Mark is gedwongen af te dalen in zijn duistere verleden. Een verleden dat geduldig op hem heeft liggen wachten…
De vier stadia van verval is een duistere, beklemmende vertelling die de eerste prijs won bij de Harland Awards Verhalenwedstrijd 2015. De jury roemde het korte verhaal om de eenvoudige efficiëntie, sterke beelden en moderne invulling van een klassiek concept.

‘Duister? Horror? Dat kan ik wel aan, ik ben pro wat dat betreft’ was iets wat ik dacht toen Lisette Jonkman mij een mailtje stuurde of ik De vier stadia van verval wilde lezen. Toen begon ik een beetje te twijfelen over het tijdstip wanneer ik dit boek wilde lezen. Overdag? Of toch ’s avonds? Ik koos voor het laatste, maar mijn hemel, wat had ik daar spijt van.
Ik weet nog da ik dacht en naïef dat ik ben, dacht ‘Oh, dat valt best mee!’, maar het begon al ontzettend creepy, met een woonboerderij waar de huurder al maanden geen huur over heeft betaald. In het verhaal regende het en ging Mark, de hoofdpersoon in zijn eentje naar binnen. Ik zou het terplekke in mijn broek doen, zoiets zou ik echt niet durven. Toen Mark opzoek ging naar de huurder en iets vond waar mijn nek haren spontaan van overeind stonden, was hij nog best badass, terwijl ik al Emmy (zij had het boek ook al gelezen) spamde met angst kreten. Dat ging ongeveer zo.
Het verhaal heeft iets van 60 pagina’s en hoewel ik veel vragen had over het einde en het stukje tussen het verhaal en het einde, vond ik het angstaanjagend en geweldig. Lisette Jonkman heeft vast gouden handen, want alles wat zij tot nu toe heeft geschreven spreekt mij aan, maakt mij gelukkig (of doodsbang) en is gewoon fantastisch. Dat iemand zoveel gevoelens aan een lezer kan overbrengen in minder dan 100 pagina’s is wat mij betreft echt een gave en hoewel ik van haar Chicklits houd, heeft zij hiermee bewezen dat zij ook buiten haar genre prachtwerk kan leveren.