De stem van de zee – Mara Li

Rond de tijd dat dit boek uitkwam, deed ik mee met de cover reveal. Ik vond deze cover zo ontzettend mooi, dat ik erg benieuwd werd naar dit boek. Het duurde even voor ik erin begon, maar ik heb ‘m eindelijk uit. Vandaag vertel ik jullie mijn mening over De stem van de zee. 

Nimue kent haar moeder slechts uit verhalen. Na een allesverwoestende storm verlaat ze haar vissersdorp om samen met haar broertje Arthur naar haar op zoek te gaan. In een continent waar de Zwarte Griep steeds meer mensen het leven kost, reist Nimue haar familiegeschiedenis achterna in de hoop dat het zal leiden naar hun moeder. Tijdens haar tocht vertoont een in flarden mist gehulde gestalte zich steeds weer aan haar. Waarom wordt ze door hem achtervolgd? En welke connectie hebben Nimue en Arthur met de Andere Wereld, de sfeer van de geesten?

Toen ik begon met lezen moest ik erg wennen aan de wereld en de opbouw hiervan. Was het echt verzonnen of gebaseerd op de echte wereld, wat dan afspeelde in de toekomst? Door deze vraag werd ik wat afgeleid van het verhaal, wat ik best jammer vond. Als ik eenmaal het boek in mijn handen had, las ik makkelijk 50 pagina’s achter elkaar en wilde ik meer weten over Nimue en haar familie. Toch duurde het erg lang voor ik het boek uit had. De vele vragen die ik had, zoals waar het verhaal geen gaat, wat er precies belangrijk is voor de rode draad en hoe Nimue weet welke weg zij naar haar moeder moet gaan, zorgde ervoor dat ik minder zin had om het boek weer op te pakken. Ik voelde mij tijdens het lezen in de war en kon ook het ook niet goed voor mij zien.
Tegen het einde kreeg ik mijn leesplezier wat De stem van de zee betreft weer terug en daardoor las ik de laatste 50/75 pagina’s in een ruk uit. De mysterieuze gestalte integreert mij en ik wil meer over hém lezen.

Wat ik wel echt fijn vond om te lezen, waren de dagboekstukken van Rona, de moeder van Nimue en Arthur. Deze stukken tekst vertelden meer over de wereld en de Zwarte Griep, wat kennelijk een grotere rol speelde dan ik in eerste instantie had verwacht. Ik begrijp nog steeds niet zo goed waarom Nimue en haar broertje precies de route van Rona, alleen dan omgekeerd, volgde. Wie weet is Rona wel een hele andere kant opgegaan, in alle stress door wat zij te weten is gekomen.
Ik vond het jammer dat ik tijdens het lezen zo weinig plezier beleefde en zelfs geen zin had om het boek op te pakken. Ik weet niet zeker waar dat aan ligt, omdat ik de verhaallijn zeker wel potentie vond hebben. Misschien een combinatie van de opmaak en het feit dat ik niet goed wist waar het verhaal heen ging. Hierdoor voelde het enorm als een ‘opbouwboek’. Het verhaal voelde ook niet als my cup of tea en ik moest mijzelf echt door het boek heen zwoegen.

Hoewel ik wel benieuwd ben hoe dit verhaal verder gaat en of Nimue en Arthur hun moeder terug vinden, zal ik het tweede deel niet oppakken. De stem van de zee heeft mij een flinke leesdip gegeven, waar ik nu inmiddels eindelijk uit ben. Jammer dat dit boek mij niet trok, maar er zullen vast veel mensen zijn die het verhaal wel kunnen waarderen!