De Crypte – Amanda Stevens

Het boek De Crypte van Amanda Stevens had ik al eerder zien langs komen, vóór ik het boek oppakte. Mijn aandacht werd in eerste instantie getrokken door de geheimzinnige cover, maar toen ik de achterflap las, was ik helemaal verkocht. 

Haar naam is Amelia Gray, ze restaureert begraafplaatsen en ziet geesten. Gulzige, inhalige, vraatzuchtige wezens die jagen op menselijke emoties en hun levenslust verslinden. Om zichzelf te beschermen tegen de claimende natuur van de dood, heeft Amelia altijd vastgehouden aan de regels van haar vader. Maar nu wordt alles anders, zelfs de regels die haar altijd veilig hebben gehouden…

Auteur Amanda Stevens heeft ontzettend veel thrillers geschreven, zoals ik in de bibliotheek vaak zag langskomen. Toch was De Crypte het enige boek wat er voor mij uitsprong. Het onderwerp trok mij enorm en daarnaast vond ik het erg tof dat het verhaal zich afspeelt in South Carolina, een staat die ik een aantal keer heb bezocht.
In dit eerste deel (wat voor mij voelde om de wereld van Amelia te leren kennen vóór het echte verhaal begint) is Amelia Gray druk bezig met het restaureren van een begraafplaats. Wat zij dan nog niet weet, is dat er veel mysterieuze dingen gaande zijn. Niet lang na de start van haar nieuwe baan, wordt er een lichaam gevonden. Hierdoor ontmoet Amelia rechercheur John Devlin. Zij ontwikkelen een band wat het leven van Amelia nog meer in gevaar brengt dan wat je van te voren verwacht.

Het bijzondere aan De Crypte zijn de plottwisten. Ik zag niets aankomen en van alle gebeurtenissen begreep ik ook heel weinig, tot ik dichterbij het einde kwam.
En toch heb ik best lang over dit boek gedaan, ik denk iets van twee maanden. Het was niet zo dat ik het boek weglegde omdat ik er geen zin in had, integendeel! Vanaf het begin, als hoofdpersoon Amelia verteld over haar geest verleden, ontzettend spannend. Het was zelfs zo spannend dat ik soms ’s nachts niet meer durfde te slapen vanwege het plot. Het is ontzettend sterk, mede mogelijk gemaakt door de gedetailleerde schrijfstijl van Amanda Stevens.
Wat ik iets minder vond van het verhaal tijdens het lezen waren de personages. Er waren er ontzettend veel, waardoor ik meerdere keren terug moest bladeren om mijzelf te herinneren wie wie was en hoe zij Amelia kenden. Nu ik het boek gelezen heb en alles heb laten bezinken (ik had echt een boek hangover na het lezen van dit boek) begrijp ik dat het introduceren van allemaal personages en de banden die zij met elkaar hebben nodig was voor het verhaal. Wie uiteindelijk de seriemoordenaar is, heb ik om deze reden ook niet zien aankomen.

Ik heb inmiddels de eerste twee delen uit de Graveyard Queen serie gelezen en verlang naar het derde deel, wat volgens uitgeverij HarperCollins (voormalig Harlequin) misschien nog dit jaar uitkomt. En na wat speurwerk over Amanda Stevens op Goodreads, vond ik iets ontzettend tofs; namelijk een vierde deel dat hopelijk dit jaar uitkomt. Voorlopig wacht ik nog met smart op het derde deel dat hopelijk snel vertaald wordt!