Charisma – Jeanne Ryan

Ik was best enthousiast toen ik hoorde dat Charisma van Jeanne Ryan vertaald zou worden, omdat ik haar eerste boek Lef erg gaaf vond. 

Eén injectie kan alles beter maken – of slechter?
Aislyn is verlegen. Zo erg dat ze wegvlucht van feestjes en opziet tegen haar bijbaantje als badjuf. Dan krijgt ze de kans om alles te veranderen. Een dokter biedt haar een dosis Charisma aan, een gentherapie die haar het stralende middelpunt zal maken. De therapie is niet getest, maar Aislyn kan het aanbod niet weerstaan.
Zodra het medicijn in haar bloed zit, begint het te werken. Vanaf dan is ze levendig en populair. Gek genoeg merkt ze dat anderen hetzelfde gedrag vertonen. Eerst lijkt alles beter dan het was, maar als mensen ziek worden en zelfs sterven, slaat de angst toe. De media doen uitvoerig verslag van de besmettelijke, dodelijke ziekte. Aislyn moet een manier vinden om het gen te stoppen, voor het te laat is, maar de dokter is spoorloos…

Het boek is fijn opgebouwd, omdat je Aislyn leert kennen als zij haar dieptepunt bereikt. Het voelde logisch dat zij de stap maakte om op Charisma over te gaan. Daarmee maakte het verhaal gewoon realistisch, aangezien er heel heimelijk werd om gegaan met Charisma. Niemand mocht hier over weten. Ik genoot van de informatie die werd gegeven over gentherapie omdat ik dat onderwerp altijd heel interessant vind. Naast het verhaal over Aislyn, konden wij na ieder hoofdstuk een (kranten)artikel lezen. Een hele andere kant van gentherapie, waardoor ik veel vragen kreeg of Aislyn wel de juiste keuze heeft gemaakt om zich te laten prikken met Charisma. Ik wilde weten of mijn voorgevoel juist was, wat soms beaamd werd door Aislyn zelf. Alleen bleef ik achterdochtig en Aislyn was het na een opmerking al weer vergeten.

Aislyn vond ik een tegenstrijdig personage. Zo deed ze alles voor haar broertje en was te verlegen om sociale dingen te ondernemen. Dat is allemaal prima, maar er werd steeds wel gezegd hoe knap ze was en hoeveel jongens interesse in haar hadden. Ze was er bewust van dat ze er zo uit zag en dat vond ik niet rijmen met haar verlegenheid. Tegen het einde vond ik haar te oppervlakkig om haar nog leuk te vinden.
Na twee derde van het boek begon ik wat interesse te verliezen. Het begin was zo uitgebreid geschreven, maar het einde kwam voor mij erg kort en helaas niet krachtig over. Ik had niet echt het idee of alle gebeurtenissen veel invloed hadden gehad. Ik had ook graat wat elementen terug gezien zoals het gegeven dat Aislyn stage heeft gelopen en veel weet over gentherapie. Hierdoor vond ik het boek minder aantrekkelijk worden dan toen ik begon met lezen helaas.

Toch ben ik wel erg blij dat ik het boek heb gelezen. Vooral al het begin vond ik erg sterk! Waar ik wel een beetje moeite mee heb is dat ik het idee heb dat het ‘rommelige’ einde iets wat van de schrijfster is en niet per se het verhaal. Het eerste boek van Jeanne Ryan vond ik ook geweldig, maar het einde viel mij wat tegen. Zeker als je het vergelijkt met het begin. Het voelde alsof ik erg blij ben om in bad te gaan en ik er vervolgens achter kom dat het bad koud is. Hopelijk is het volgende YA boek van Jeanne Ryan wat vlotter als het gaat om het einde, want haar boeken lezen heerlijk weg!