Ik was erg nieuwsgierig naar deze film, omdat ik wist dat het een boek verfilming was. Het boek Voor ik ga slapen – S.J. Watson staat al een jaar in mijn kast. Ongelezen natuurlijk, want bij boekverfilmingen kijk ik eerst graag de film, Before I go to sleep, voor ik het boek lees.
Christine (Nicole Kidman) wordt wakker naast een vreemde man en kan zich niet herinneren. Deze man verteld dat hij Ben (Colin Firth) heet en dat zij samen getrouwd zijn, dat Christine een ongeluk heeft gehad en daarom iedere nacht haar geheugen wordt gewist. De vele foto’s op de muur zijn het bewijs van het leven dat Ben en zij delen. Ben gaat naar zijn werk en Christine wordt gebeld door een dokter. Hij zegt dat zij de camera moet vinden. Op deze camera ziet Christine zichzelf, waarbij camera Christine alles verteld wat zij die dag te weten is gekomen. En mooi is het niet! Samen met dokter Nash (Mark Strong), proberen ze het geheugen van Christine terug te krijgen. Nadat Christine de film heeft gezien, gaan wij twee weken terug in de tijd om te weten te komen hoe en wat Christine over haar verleden heeft ontdekt.
Dat terug in de tijd gaan vond ik best verwarrend. Iedere dag dacht ik dat wij nu weer in het heden waren, wat later bleek dat het niet zo was. Oops! Op een gegeven moment weet je wat het heden pas écht is, omdat ze de eerste dag letterlijk herhalen. Door de flashbacks van Christine wordt je soms ook op het verkeerde spoor gezet. Voor mijn gevoel klopt ook niet alles en daardoor bleef ik met veel vragen achter. Ik kreeg het gevoel dat ze in sommige stukken van Before I go to sleep wat dingen vergaten te vertellen. De tijdlijn van het leven van Christine zoals wanneer ze Ben ontmoette, wanneer zij gingen trouwen, hou oud Christine was en nog een aantal dingen die ik hier niet voor jullie ga spoileren, waren voor mij niet helemaal duidelijk. Daardoor zag ik het einde gedeeltelijk wel aankomen, maar niet de manier waarop! Het moment dat duidelijk werd wie er achter het ongeluk van Christine zat, zat ik met open mond te kijken. De gebeurtenissen hierna waren heel gek, zeker het moment dat ik wist wat er aan de hand was, maar Christine niet, omdat zij inmiddels was gaan slapen en weer wakker was geworden.
Daarnaast vond ik Nicole Kidman ook niet erg sterk in de rol van Christine. Ze liet de emoties wel goed zien, maar toch miste ik wat. Ik was niet overtuigd van deze emoties. Colin Firth ken ik eigenlijk alleen maar van de romantische komedies, iets wat Before I go to sleep niet is.
Wanneer Christine zich dingen begint te herinneren wordt het echt spannend. Ik keek Before I go to sleep in mijn eentje, in de avond, dus misschien dat het daardoor nog spannender werd. Op een gegeven moment dacht ik: oké, nu gaat het eng worden en wordt alles duidelijk. Helaas bleek dit niet het geval. Het was even spannend, Christine ging slapen en het begon weer opnieuw met alles ontdekken, alleen zorgden de personages erom dat bepaalde elementen werden weggelaten, zodat Christine niet weer zou flippen. Ik vond dat best jammer, maar aan de andere kant ook erg logisch. De spanning dat steeds afgekapt werd, zorgde er wel voor de ik bleef kijken en geen enkele moment wilde missen. Het had ook iets bijzonders. Wij als kijker weten meer dan Christine over haar eigen leven weet…
Wat vind jij van het idee dat je als kijker meer weet dan de hoofdpersoon zelf?
Wat grappig dat je eerst de film wilt kijken, ik lees liever eerst het boek.
Ik vind het wel leuk als je als kijker meer weet 😀
Ik vind het altijd spannend als je meer weet dan de hoofdpersoon. Zeker als de hoofdpersonage in een diep raadsel verwikkeld zit. Maar uiteindelijk moeten ze dan wel achter de waarheid komen. Als ze het helemaal niet weten is dat ook weer zo zielig.